Z CYKLU "NASZE ZAJĘCIA" TERAPIA INTEGRACJI SENSORYCZNEJ
Integracja sensoryczna to proces neurologiczny organizujący wrażenia płynące ze wszystkich zmysłów w taki sposób by mogły być użyte do celowego działania. W procesie tym informacje otrzymane ze zmysłów, mózg segreguje, rozpoznaje, interpretuje, łączy ze sobą i wcześniejszymi doświadczeniami odpowiadając na wymagania płynące ze środowiska.
Terapia Integracji sensorycznej ma postać „naukowej zabawy”, w której dziecko bawi się
i uczy jednocześnie.
Głównym zadaniem tej terapii ...jest dostarczenie kontrolowanej ilości bodźców sensorycznych poprzez różnorodne ćwiczenia.
Podczas terapii dziecko nie ćwiczy konkretnych umiejętności lecz poprawiając integrację sensoryczną wzmacnia procesy nerwowe leżące u podstaw tych umiejętności. A umiejętności te pojawiają się w sposób naturalny jako konsekwencja poprawy funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego.
W toku pracy tą metodą terapeuta stymuluje zmysły dziecka oraz usprawnia takie zakresy, jak np.: motoryka mała, motoryka duża, koordynacja wzrokowo-ruchowa. Zadaniem terapeuty jest, przy zastosowaniu odpowiednich technik, eliminowanie, wyhamowywanie lub ograniczenie niepożądanych bodźców obecnych przy nadwrażliwościach sensorycznych lub dostarczanie silnych bodźców, co jest konieczne przy podwrażliwościach systemów sensorycznych.
Integracja sensoryczna nie jest substytutem rzeczywistej edukacji, może natomiast poprawić uczenie się i sprawić, że będzie ono łatwiejsze.
Terapia odbywa się w sali specjalnie do tego przystosowanej i wyposażonej w odpowiednie przyrządy. Wyposażenie musi przede wszystkim obejmować wiele urządzeń do stymulacji systemu przedsionkowego, proprioceptywnego i dotykowego, ale również wzrokowego, słuchowego i węchowego.
Terapia Integracji Sensorycznej wpływa na:
• rozwój zdolności do przetwarzania bodźców proprioceptywnych, dotykowych i przedsionkowych,
• rozwój reakcji równoważnych, napięcia mięśniowego, ruchów oczu,
• integracja odruchów – ewolucja czynności odruchowych (odruchy postawy, prostowania, równowagi);
• kształtowanie się więzi z matką i innymi opiekunami w czasie czynności pielęgnacyjnych.
• rozwój reakcji dowolnych (w poprzednim okresie dominowały odruchy),
• rozwój schematu ciała,
• rozwój dużej motoryki i planowania ruchu,
• kształtowanie się stabilnej postawy,
• kształtowanie się podstaw percepcji słuchowej, wzrokowej,
• rozwój koordynacji ciała
• rozwój ruchów dowolnych i bardziej precyzyjnych (ręki, aparatu mowy),
• kształtowanie się koordynacji wzrokowo-ruchowej,
• rozwój współdziałanie zmysłów.
• specjalizacja mózgowa (dominacja stronna ciała),
• rozwój zdolności do: czytania, pisania, liczenia, koncentracji uwagi, kontroli emocjonalnej, samoakceptacji.